Stel je eens voor dat die vers gelegde, stinkende hondendrol die daar op de stoep ligt, kon praten. Wat zeg je? Je zag hem niet en je bent er vol met je sneaker in gaan staan? Shit! Wat doe je die hoop aan?
Het kan niet anders dan dat dichter Bette Westera en illustrator Sylvia Weve zich hebben verkneukeld toen ze brainstormden op wat je te horen krijgt als hondenpoep kan praten. Op wat de dingen te zeggen hebben. Zoals een eikel die uit de boom valt, terwijl die andere eikels daar nog hangen. Of een smeltende gletsjer. Maakt die zich zorgen over de toekomst?
Samenwerking Westera en Weve
Als Westera en Weve besluiten om te gaan samenwerken, dan weet je: hier komt iets bijzonders. Zo verscheen in 2015 Doodgewoon met gedichten over de dood en rouw, een bundel die goed was voor de Gouden Griffel, de Zilveren Griffel, de Woutertje Pieterse Prijs en de Vlaamse Gouden Poëziemedaille. Vijf jaar later waren er ook Griffels voor Uit elkaar, met gedichten over echtscheiding. Maar er was ook Was de aarde vroeger plat? met gedichten over levensvragen van kinderen (goed voor een Zilveren Griffel en een Gouden Poëziemedaille).
Spot en ironie
En nu ligt daar dan Zo voelt dat, een bundel waarin alledaagse dingen hun gevoelens delen. Maar verwacht nou niet dat ontroering de boventoon voert. De spot en de ironie druipen van veel gedichten. Want zo’n eikel die zich voorstelt wat een imposante eik hij gaat worden (Veel sterker dan die eikels om me heen in elk geval), realiseert zich plots dat er ook wilde zwijnen in het bos zijn. Die wroeten met hun snoeten alle eikels uit de grond. / Dan word ik dus geen eikenboom, maar wildezwijnenstront. / Ik, allergrootste eikel van het jaar! En een bijna opgebrande kaars, Ooit was je slank en lang en recht, is ook maar een sneu figuur. Je bent verworden tot een zielig hompje. (…) nu ben je bijna opgebrand en eindigt als zo’n stumper van een stompje, aldus een kaars die toekijkt hoe het soortgenoten vergaat.
Niet alleen maar lollig
Maar wie denkt dat de gedichten alleen maar lollig zijn, heeft het mis. Emoties zijn er ook, zoals wanneer een smeltende gletsjer aan het woord is.
De krachten vloeien uit mijn lichaam weg met rasse schreden.
De warmte maakt mij machteloos en zwak. Ik brokkel af,
en alles wat ik opgebouwd heb in het verleden
raast daverend omlaag naar wat mij wacht: een zeemansgraf.
Abstract
Zowel Westera als Weve leven zich ook in dit boek wederom uit. De illustraties ogen wat abstract en vertellen vaak nog wat meer. De ongelukkige bij het gedicht ‘Hondendrol’ staat in die verse hoop, en wordt ook nog eens door een vogel op zijn hoofd gepoept. Lekker dan.
Samen plezier beleven
Zo voelt dat is ook daarmee een bundel waar volwassenen en kinderen samen veel plezier aan beleven. Je zou je kunnen voorstellen dat de volwassene een gedicht voorleest, zonder de titel te noemen en dat het kind vervolgens raadt wie er aan het woord is. Zoals die hoop hondenpoep die vertelt over wat iedereen wel eens meemaakt, dat je hem te laat opmerkt en dan… flats!
Te laat, je bent erin getrapt. Je ribbels zitten vol.
Met wat precies? Met vieze, gore hondenpoep, zeg jij.
Nee, niet met zomaar vieze, gore hondenpoep, met míj!
