Schildpad en ik, van Marit Törnqvist gaat over vriendschap en trouw zijn aan jezelf. Het samenspel van tekst en illustratie, beide van de hand van Marit Törnqvist, maken het verhaal tot een warme en liefdevolle geschiedenis. Een kleinzoon zit bij zijn opa op schoot. Het is de dag voor zijn vijfde verjaardag. ‘Welk verhaal wil je horen?’ vraagt opa. ‘Over Schildpad,’ ‘Alweer?’ Altijd wilde de kleinzoon hetzelfde verhaal horen. En opa vertelt over Schildpad.
Het verhaal van opa
“Toen ik vijf jaar werd kreeg ik van mijn opa een schildpadje cadeau. Tijdens een reis naar zijn geboorteland was die ongemerkt in zijn tas gekropen, en meegenomen over de grote oceaan.”
En dan vertelt opa verder over toen hij nog een kleine jongen was. Hoe blij hij was met Schildpad, want nu had hij een vriend voor altijd. Hij nam Schildpad overal mee naar toe. Ook de andere kinderen vonden Schildpad leuk, dus hij mocht altijd meespelen. Maar Schildpad groeide en groeide maar door. Op een dag mochten opa en Schildpad niet meer meedoen, ze werden zelfs in een hok gezet waar iedereen kon zien hoe anders ze waren. Nu maakte het somber om Schildpad als vriend te hebben en opa bracht hem terug naar zijn geboorteland.
Hoe het verder gaat
Eenmaal thuis voelde opa zich erg alleen. Hij miste Schildpad zo erg dat hij terugreisde om hem weer op te halen. Maar, Schildpad bleek niet alleen. Er was een meisje dat met hem wandelde en voor hem zorgde. Een meisje dat opa wel erg lief vond.
Illustraties
De illustraties in het boek vertellen ook een deel van het verhaal. Zo wordt het land van herkomst van opa en Schildpad niet benoemd. Maar de waterpijp en theekopjes op de eerste plaat doen denken aan een oosterse cultuur. Het kleurgebruik schept sfeer zoals het vrolijke heldere oranje waar we het jongetje met de kleine Schildpad en de trein zien spelen. Of de grote grauwe schaduw die over Schildpad valt als een meneer voorspelt dat hij heel groot en wel honderd jaar oud zal worden. En als Schildpad en de jongen niet meer mee mogen doen omdat ze anders zijn, staat er een hok van krijtstrepen om hen heen getekend. Wanneer Schildpad begint te voelen als een blok aan het been is alles somber grijs gekleurd.
Ook de grappige details vertellen een verhaal. Schildpad wordt uitgelaten aan een halsband, net als een hondje. Schildpad doet dienst als bijzettafel, maar ook als wandelwagen voor de baby. Hij maakt echt deel uit van de familie, zit er knus tussenin als ze naar de zonsondergang kijken, en ook nu nog ligt hij heerlijk aan opa’s voeten terwijl het verhaal wordt verteld. Ontroerend is de laatste illustratie waar opa en kleinzoon beiden hun Schildpad uitlaten, de generatiecirkel is rond. Een fijn boek om eens in terug te bladeren en beter naar de illustraties te kijken om nog meer te ontdekken. Als je het verhaal uit hebt zie je op de eerste plaat waar de kleinzoon bij opa op schoot zit de voorspellende details.
Een verhaal voor jong en oud
Voor jonge kinderen is het makkelijk identificeren met de kleinzoon die gezellig bij opa op schoot naar een prachtig verhaal luistert. Ook de vriendschap van de jongen en Schildpad is ontroerend om te volgen. De verschillende thema’s in het boek stemmen tot nadenken. Over trouw aan een vriend zijn, maar ook aan jezelf. Hoe ga je ermee om als anderen je vriend niet leuk vinden. Over elkaar missen en weer terugvinden. Moet je altijd alles samen doen met je beste vriend of niet? En over verschillen in cultuur. Törnqvist laat het verhaal door opa vertellen. Gevoelens worden wel benoemd maar niet verder uitgediept. Zo ontstaat ruimte voor de lezer voor eigen interpretatie.
Een hartverwarmend verhaal dat zowel kinderen als volwassenen doet nadenken over wat echte vriendschap is.
