‘Een geit is een geit. En alle geiten lijken op elkaar. Dat dacht mijn moeder toen ze een kind kreeg. Natuurlijk vond mijn moeder mij het mooiste kind op aarde.’ Zo begint het verhaal van Meisje de Geit in het boek ‘Ik ben Pippi niet’ van Yvonne Jagtenberg. Maar moeder geit krijgt geen gelijk. Meisje de Geit blijkt knaloranje vlechtjes te hebben, en ze krijgt ook nog sproeten, het worden er zelfs steeds meer. Dan blaat moeder dat Meisje de Geit bijzonder is. En dat geeft kracht. Meisje tilt met gemak een paard op en speelt trompet. Ze voelt zich heel bijzonder. Tot tante zich ermee gaat bemoeien. Die blaat dat Meisje op iemand lijkt, met dat haar en die sproeten. Op school noemen de andere kinderen haar Pippi. Meisje heeft geen idee waarom. Juf laat een boek zien over Pippi. In het boek ziet Meisje de Geit een meisje met oranje haar en sproeten, net als zij. Ineens voelt Meisje zich niet meer bijzonder. Als tijdens het speelkwartier kinderen roepen: ‘Kijk, daar gaat Pippi!’ Is ze boos en verdrietig. Op haar zelfportret schrijft ze met grote letters: ‘Dit is Pippi niet.’ Als ze dan moet huilen troost juf haar. ‘Natuurlijk ben jij Pippi niet, jij bent uniek, van jou is er maar één!’ Meisje schrijft zelfs een brief aan de Pippi uit het boek: ‘Ik heb vlechten en sproeten, net als jij. Ik ben een meisje en stoer. Jij ook. Maar ik ben jou niet. Groet van mij. Meisje de Geit’. Ze was een geit die kon schrijven, dat gaf kracht.
Geestige en betekenisvolle illustraties
Yvonne Jagtenberg maakte zelf de tekeningen bij dit grappige maar ook gevoelige verhaal. De vele pasteltinten geven een rustig beeld waardoor de knaloranje vlechten van Meisje de Geit goed opvallen. Die vlechten staan ook nog eens stijf van haar hoofd. Ze draagt laarsjes aan haar poten en ze heeft flink wat zwarte vlekken (sproeten) op haar lijf. Ondanks dat ze werkelijk een geit is, zal menig kind de gelijkenis met Pippi Langkous herkennen. Op verschillende plaatsen in het boek worden regenboogkleuren toegepast en op de laatste bladzijde vind je een prachtige regenboogkleurige boom. De medeleerlingen op school zijn allemaal mensenkinderen in alle soorten en maten. De illustraties nodigen uit om dieper na te denken over verschillend (mogen) zijn. Emoties zijn duidelijk af te lezen van de gezichten van dieren en mensen. De betekenis van regenboogkleuren wordt subtiel toegepast. De voorlezer kan zelf bepalen of deze hier aandacht aan wil geven. De familiefoto’s laten je de uiterlijke kenmerken van de familie Geit vergelijken. Ook worden de verschillende krachttoeren van Meisje de Geit mooi verbeeld.
Een verhaal om over na te denken
Het is een heerlijk boek waar jong en oud van kunnen genieten. De tekst is opgebouwd uit korte zinnen. Het is prettig om voor te lezen en goed te begrijpen voor jonge kinderen. De capriolen die het geitje allemaal uithaalt zijn grappig en stoer. Maar soms is ze toch erg verdrietig. Het is een verhaal om te lachen en te huilen en om zelf na te denken over het thema: Iedereen is uniek. Mooi hoe dit gevoelige onderwerp zo wordt verteld dat je eindigt met een lach op je gezicht.
