Op de eerste bladzijde van Keigoed, of bijna van Arno Bohlmeijer vraagt Musje tijdens het kijken van het Journaal aan haar vader of soldaten altijd moeten vechten. Haar vader legt uit dat er ook hulpdiensten zijn voor als er een ramp gebeurt. ‘Dus,’ zei Musje, ‘kunnen zij naar mama toe in het Tehuis?’ Musje heeft haar moeder al een hele poos niet gezien en echt weten wat er aan de hand is, doet ze niet. Haar vader verklaart na een tijdje haar afwezigheid als volgt: ‘Omdat mama soms té lief is, of té goed.’
Musje is een meisje dat veel nadenkt en zich over van alles zorgen maakt. Het liefst wil Musje dat haar moeder weer thuis komt wonen. De mogelijke angsten die haar moeder zou kunnen hebben, probeert ze daarom zo snel mogelijk weg te nemen. Maar om ervoor te zorgen dat mama thuiskomt, moet er eerst iets bijzonders gebeuren. ‘In die tijd was Musje vreselijk verlegen en haar hersens leken hulpeloos.’
Wie veel durft
Iets bijzonders gebeurt er. Musje ontmoet Boldie, een jongen die eigenlijk Baldwin, ‘met win erin’ heet maar die zichzelf Boldie noemt. ‘Boldie is Engels voor Wie veel durft.’ Met Boldie durft Musje plotseling meer, zonder dat hij haar onder druk zet. Ze voelen en vullen elkaar goed aan. Als jongens naar hen fluiten, vallen ze vanzelf stil ‘van die natuurlijke band tussen Musje en Boldie.’
Op school heeft Musje moeite met de vakken, maar wanneer ze besluit brieven aan haar moeder te schrijven, doet dat er niet meer toe. ‘Op school werd Musje soms een sufferd of erger genoemd, ze maakte veel fouten bij de schrijfles, maar met een doel van levensbelang, zou ze voor een enorme verrassing kunnen zorgen.’ Zo ontstaat haar Missie voor mam. Lukt het Musje om haar moeder terug te krijgen?
Mijmeren en twijfelen
Musje denkt veel na en bekijkt dingen vaak op een intrigerende manier. Zo wil ze na het hebben van een nachtmerrie niet meer slapen, want dan komt er weer een nachtmerrie. ‘Of maak ik die andere goed af?’ Het is een typerend voorbeeld van de twijfels die het meisje heeft. Keigoed, of bijna staat vol met zinnen die voor een glimlach zorgen, bijvoorbeeld wanneer de zon ondergaat en Musje zich bedenkt ‘dat hij nu opkwam aan de andere kant van de wereld, waar mensen wakker werden, ook met plannen en kansen.’ Of hoe Boldie Musje verzekert dat ze uit geen boom zal vallen. ‘Jij valt uit geen boom. Je valt niet uit de toon of boot.’
Het gemis en de verantwoordelijkheid die Musje ten opzichte van haar moeder voelt zijn voelbaar. De problemen die het meisje op school ervaart komen niet helemaal over. Als lezer ben je er zelden bij, je leest vooral hoe Musje zichzelf afstraft voor het niet kunnen. Wat er precies niet lukt wordt later pas duidelijk. Tegen het einde van het boek neemt school een belangrijkere plaats in en brengt het nieuwe ontwikkelingen met zich mee.
Poëtisch
Het boek is opgedeeld in vier delen. Telkens begint een nieuw deel met een door Nannie Kuiper vertaald citaat van A.A. Milne, auteur van Winnie the Pooh, passend bij wat er komen gaat. Naast het citaat is een paginavullende illustratie in kleur van Xantha-Iris Vorst. Het zijn sfeervolle, dromerige prenten. Zoals de storm op het strand die bijna van de bladzijde lijkt te vliegen. De kleine zwart-wit tekeningen die door het boek verspreid zijn, zijn vaak letterlijke verbeeldingen uit de tekst en voegen hierdoor minder toe dan de kleurrijke illustraties.
Eerder verschenen drie losse boeken over Musje bij uitgeverij van Goor. Bohlmeijer ontving voor het Engelstalige manuscript van Keigoed, of bijna als eerste Nederlander de PEN America Grant voor jeugdboeken. Uitgeverij Samsara gaf het in het Nederlands uit. Keigoed, of bijna is een bijzonder verhaal over vriendschap, gevoelens, zorgen en hoe hier mee om te gaan. ‘Rond bedtijd kwam een baan zonlicht door een hoog raam, alsof hij een knipoog gaf: “niet zoveel denken, Musje meisje, maar doen!”’ Het poëtische taalgebruik is prachtig, maar zorgt tegelijkertijd ook voor afstand. Het duurt even voordat de personages echt gaan leven. Keigoed, of bijna is vooral geschikt voor sterke lezers.
