Zoals ik als kind gelezen heb, lees ik niet meer. Maar het is wel de reden dat ik met heel veel plezier begonnen ben aan Jong Literair Nederland: omdat ik ieder kind gun te lezen zoals ik toen las. Helemaal in het verhaal zitten, niets anders om je mee bezig te houden en je volledig inleven in situaties en personages uit het boek. Dat was heerlijk!
Toen ik nog niet kon lezen, keek ik eindeloos naar de geestige tekeningen in Raffie en de 9 aapjes van H.A. Rey. Later las ik het zelf, en de illustraties bleven tot op de dag van vandaag fascineren.
De verhalen van Wipneus en Pim van B.W. van Wijckmade zijn een tweede oude liefde, die weer opbloeide toen ik ze zelf voorlas. In mijn herinnering waren ze heel erg spannend, maar als volwassene kwam ik erachter dat de grote problemen waar de kabouters zich voor gesteld zagen, in één tot twee pagina’s alweer opgelost waren.
Ook de eerste illustratie van Babs van Wely in Het sleutelkruid van Paul Biegel maakte indruk. De koning met de mooie naam, koning Mansolein, die oud en eenzaam en bijna dood in de koperen burcht leeft, heeft zo’n lange baard dat de haas erop kan liggen slapen.
De boeken van Daan Zonderland over Jeroen en over Professor Zegellak zijn de boeken die ik het meest herlezen heb. Zo inventief en geestig, niet alleen inhoudelijk maar ook in taal. Professor Zegellak en zijn vrouw Zieltje komen in allerlei avonturen terecht, en de professor weet hen door middel van staartdelingen uit allerlei benarde situaties te bevrijden.
Met de boeken van Tonke Dragt ben ik niet de enige, die prijken op zovele favorietenlijstjes! Het blijven heerlijke boeken, die je je leven lang met plezier kunt blijven lezen.
Sinds het lezen van Charlotte’s web kijk ik met andere ogen naar spinnen. Elk jaar dat ik zie dat er spinneneitjes zijn uitgekomen, denk ik aan dat boek.
Vadertje Langbeen tenslotte van Jean Webster, een ‘meisjesboek’ dat ik kreeg van een oom. Zou het nu bestempeld worden als young adult? Ik dacht dat ik een brievenboek niet interessant en spannend zou vinden. Niets was minder waar. De ontdekking van de hoofdpersoon dat ze vanaf het moment dat ze liefheeft ook meteen zorgen kent was een eyeopener voor me.
In de tussentijd las ik sprookjes, heel veel sprookjes.
In mijn volwassen leesleven houd ik nog steeds van verhalen. Ik heb met een enkele uitzondering (voorlezen en De gebroeders Leeuwenhart), geen kinderboeken meer gelezen. Daar is verandering in gekomen. Ik doe dat weer, ik geniet ervan en blijf dat doen.
