Hier wacht ik is een prentenboek met tekst van Martine Lejeune en illustraties van Eduard Plancke. Het gaat over een hond die door zijn baasje (dat even voor een boodschap weg is) aangelijnd is achtergelaten. De hond Wafwáp kijkt om zich heen, hoe de wereld aan hem voorbijtrekt. Op een gegeven moment valt hij in slaap zodat er ruimte is voor meer surrealistische beelden.
De tekeningen van Plancke zijn mooi en eigen, uitgevoerd met grijze, groene en bruine tinten. De figuren zijn niet met zwart omlijnd, zodat de sfeer van een knipselcollage ontstaat. Wafwáp heeft een aandoenlijke aanblik, die de lezer betrokken maakt bij het verhaal.
De keuze voor een dier als hoofdpersonage is niet ongebruikelijk in prentenboeken. Dieren zijn immers populair onder opgroeiende kinderen, zeker ook huisdieren die men ook in de eigen directe omgeving kent. Zo sluit Hier wacht ik aan bij de leefwereld van het kind. Het is een heel gewoon of alledaags tafereel dat wordt uitgewerkt. Door het sferische kleurgebruik en de droomsequentie wordt het verhaal echter ook boven het alledaagse uitgetild. Een kind (en ook een volwassen lezer) kan eruit leren dat alles wat je om je heen ziet in potentie interessant is of kan worden, als je er je fantasie aan toevoegt. De wereld die voorbijtrekt komt vaker voor in prentenboeken en in Hier wacht ik wordt er een koppeling gemaakt met de leefwereld van het dier, of althans hoe een kind zijn of haar eigen fantasieën op het dier kan projecteren.
De teksten van Lejeune, die ook een publicatie voor volwassenen over logica en filosofie van de taal op haar naam heeft staan, zijn op rijm, wat ze goed voorleesbaar maken. De meeste filosofie begint met verwondering over alles om je heen, zo ook in dit prentenboek.
Er is in het vertelde sprake van een omkering van wat gebruikelijk is: Wafwáp gaat niet af op het verhaal, maar het verhaal komt naar hem toe. Zo kan men leren dat ook de blik avontuurlijk kan zijn. Marcel Proust schreef ooit: ‘De werkelijke ontdekkingsreis ligt niet in het zoeken naar nieuwe landschappen, maar in het kijken met andere ogen.’ Dat is wat de lezer uit Hier wacht ik meeneemt: alles roept verwondering op en kan mooi gemaakt worden. Ook als men er om wat voor reden dan ook niet op uit kan gaan (denk aan corona) is het mogelijk van het leven te genieten, door alles te bekijken door je eigen filter.
Het prentenboek van Lejeune en Plancke brengt zo filosofie naar de wereld van het kind, waarbij Planckes kleurgebruik mooi past bij de dromerige boodschap. Een geslaagd totaalproduct.
