Morris woont bij zijn oma. ‘Voor een tijdje maar. Het was het beste zo. Dat zei zijn oma. Er waren verdrietige dingen gebeurd.’ Morris denkt aan de verdrietige dingen, maar geeft er geen duidelijke woorden aan. Dat hoeft ook niet, in Morris, de jongen die de hond vond van Bart Moeyaert, is het verdriet voelbaar tussen de regels door.
De oma van Morris heeft een hondje: Houdini. Het hondje heet zo omdat hij niets liever doet dan verdwijnen. Dan rent hij weg, de berg op en is Morris degene die hem moet vinden. Op de berg is het koud, maar Morris weet de weg. Hij heeft de dingen namen gegeven, dat helpt. Zo noemt hij het bosje struiken dat prikt de Egels, en voorbij de Egels moet hij op deze dag lopen. Er valt sneeuw, heel veel sneeuw. Tot diep in zijn enkels staat hij in het witte pak. ‘Morris dacht wat hij heel dikwijls dacht: dat alles altijd verandert, juist als je het niet wilt.’ Niet veel later volgt een onverwachte ontmoeting vol spanning.
Ondanks dat er verdrietige dingen gebeurd zijn, is Morris geen verdrietig jongetje. Sterker nog, je moest Morris geen jongetje noemen. ‘Of kereltje. Je moest niet met je vlakke hand op zijn bol tikken en ocharm zeggen.’ Zijn oma begreep dat, zij gaf hem een naam waarvan hij brede schouders kreeg.
Bart Moeyaert heeft weinig woorden nodig om de koude wereld te schetsen. In prachtige zinnen vertelt hij Morris’ verhaal. Je voelt het vriezen en de sneeuw, het verdriet, de eenzaamheid, de spanning en de troostende liefde van zijn oma. Dit is zo’n boek dat je na het lezen nog een tijdje met je meedraagt en waarvan zinnen je bijblijven zoals: ‘Als je stiekem huilt, huil je nooit helemaal uit.’ En: ‘Als iemand zo stil mogelijk probeert te huilen, moet je niet vragen of hij huilt. En ook niet waarom.’ Moeyaert doet dit knap, het zijn lessen die niet belerend zijn maar die je hoofd laten knikken. Want het is zo. Er zijn verdrietige dingen gebeurd en er wordt gehuild, maar Morris is bovenal een troostend boek, gevuld met ontroerende zinnen die erom vragen om herlezen te worden.
Prachtige illustraties en vormgeving
De soms paginavullende illustraties van Sebastiaan van Doninck trekken je nog meer het verhaal in. De prenten zijn gekleurd in warm-koud contrast en versterken hiermee de sfeer. Ook de vormgeving van Herman Houbrechts draagt hieraan bij. Vooral het moment dat het hondje verdwijnt in de sneeuw wordt sterk verbeeld. In drie woorden rechts onderin staat ‘Houdini was verdwenen.’ Even hiervoor hoopt Morris nog dat ‘hij ergens zwarte vlekken zou zien lopen.’ De zwarte letters op de verder witte pagina symboliseren het hondje in de oneindige sneeuw, maar ook maakt het de machteloosheid van Morris voelbaar.
Morris is een boek om te delen. Het is misschien wel omdat Moeyaert de tekst oorspronkelijk schreef voor een muziektheaterproductie, dat dit boek zich bij uitstek leent om voorgelezen te worden. Het is in ieder geval te hopen dat Morris zijn weg vindt naar veel slaapkamers en klassen. Dit is een verhaal waar je al luisterend samen van geniet, waar je eerst voor jezelf een tijdje over nadenkt en waar je vervolgens, net als Houdini, je gedachten over wilt laten ontsnappen.
