‘Het was altijd rond zonsondergang als ze werden gezien. In dat schemeruur, wanneer de wanden tussen de werelden dun werden, konden er vreemde dingen door de kieren glippen.’
Bij het eiland Wildzee uit Ultra Donker en de wachters van de Wildzee door Philip Reeve is de zee anders dan anders. Soms verschijnen er bij zonsondergang geheimzinnige eilanden, de Verborgen Gronden, die vaak snel weer verdwijnen. Men zegt dat de Gorm op deze eilanden ronddwaalt. Lang geleden heeft dit zeemonster Wildzee aangevallen. Daarom is er een wachter aangesteld om de wacht te houden en zo nodig de Gorm te verslaan. De elfjarige Ultra is door deze wachter, meneer Donker, als baby gevonden op het strand. Wanneer meneer Donker verdrinkt besluit Ultra om de nieuwe wachter te worden tot haar oom komt om de taak over te nemen. Helaas blijkt al snel dat ze het niet zo goed met haar oom kan vinden.
Goed voor te stellen
Het mysterie rond de Verborgen Gronden, de Gorm, Ultra’s herkomst en meneer Donkers dood is interessant beschreven. Beetje bij beetje krijg je informatie en hoe meer er duidelijk wordt, hoe meer vragen er in je hoofd opkomen. Daardoor blijf je door lezen, ook als er even niet zoveel gebeurt. Ook is het boek geschreven in een opvallende stijl. Er worden veel bijvoeglijk naamwoorden en vergelijkingen gebruikt, zoals in deze beschrijving van de Verborgen Gronden:
‘Tegen die groeiende wolkenmassa tekende zich een kleinere, nog donkerder vorm af, die uit het water oprees met drie afzonderlijke bulten. Op het laagste punt twinkelde een bleek lichtje, als een verdronken ster.’
De vergelijkingen zijn vaak logisch, maar niet te veelvoorkomend om mooi te zijn. Het is goed voor te stellen wat Reeve ermee bedoelt. Toch leiden ze soms af van het verhaal.
Wisselend perspectief
Van veel verschillende personages komt het perspectief aan bod. Reeve houdt hierdoor de aandacht van de lezer goed vast. Ook worden hierdoor alle personages uitgewerkt, niet alleen de hoofdpersoon. Het is begrijpelijk waarom mensen iets zeggen of doen, ook al is het misschien geen goed idee. Dit maakt het boek leuker om te lezen. Als de perspectiefwisselingen middenin een hoofdstuk plaatsvinden kan dit wel voor wat verwarring zorgen. Het is niet altijd helder wie in een zin de hij of zij is. Een stukje opnieuw lezen maakt dit dan wel weer duidelijk, maar dat wordt na een tijdje best irritant.
Strandvondsten
De afbeelding op de cover door Paddy Donnely is kleurrijk, lichtelijk abstract en past bij de mysterieuze toon van het boek. Het maakt meteen nieuwsgierig. Aan het begin van elk hoofdstuk is een tekening van een strandvondst te zien. Deze passen bij het boek en het is leuk om de strandvondsten te herkennen. Jammer is dat de tekeningen door het zwart-wit en de simpele stijl erg onopvallend zijn. Hierdoor is het makkelijk een afbeelding over het hoofd te zien.
Al met al biedt Ultra Donker en de wachters van de Wildzee een mooi en mysterieus verhaal over een mysterieus onderwerp, de zee. Wie dit boek leest zal met meer verwondering naar de zee kijken dan eerst.
