Zeevonk van de Vlaamse Wendy Huyghe is een boek over verlies, verdriet, verwerking en verbeelding. We vallen het verhaal binnen tijdens de uitvaart van Antoine Blomme, de vader van de veertienjarige hoofdpersoon Lena. Zij zit met haar moeder, broer en zusje op het eerste bankje ‘met de neus op de feiten’. Sinds het overlijden van haar vader hangt er ‘een anker aan [haar] voeten’. Lena is haar kluts kwijt, vlucht ‘voor herinneringen die pijn doen’. ‘Je familie is altijd je reddingsboei’, zijn woorden van haar omgekomen vader, die nu zelf weggesmolten is uit die kring.
Lena heeft het gevoel dat niemand naar haar luistert. Ze voelt zich vaak onbegrepen in haar zoektocht naar de ware oorzaak van het ongeluk op zee waarbij haar vader is omgekomen. Lena’s vader was kapitein op deZegevier, een vissersboot die voer vanuit het Belgische Oostende. Door het ongeluk zijn de twee andere bemanningsleden ook omgekomen. De oorzaak is niet goed bekend, wat leidt tot roddel en achterklap en beschuldigingen aan het adres van vader Antoine: hij had nooit uit moeten varen. Lena weet wel beter. Een betrouwbaarder en beter schipper dan haar vader bestaat niet. Ze voelt aan de zee dat er iets niet klopt. Er moet een andere oorzaak zijn. Al tijdens de uitvaart, aan boord van een boot, ziet ze een kolossaal zeedier. Wat is dit voor ervaring? Heeft dit beest iets met het ongeluk te maken? Is zij de enige die het ziet?
Op onderzoek uit
Lena heeft een drie jaar oudere broer die na het overlijden van vader de rol van de man in huis op zich neemt en steun en toeverlaat van moeder wordt en een zusje van zeven jaar jong dat zich nauwelijks realiseert wat er gebeurt en gebeurd is en vooral met haar vissenspel speelt. Aan hen heeft ze dus niets in haar zoektocht naar het zeedier, de waarheid en -niet onbelangrijk- rehabilitatie van haar vader. De vader van haar beste ‘allerbeste vriendin Kaz’ is bij het ongeluk ook omgekomen, wat de relatie tussen de meiden niet makkelijker maakt. ‘Octopus Boy Vincent’ is de enige die Lena ogenschijnlijk serieus neemt, gelooft en steunt. En al heeft hij een dubbele agenda, ze delen de overtuiging dat ‘er meer in zee zit dan je denkt’.
Vincent is een leeftijdgenoot die zich zo nu en dan in een octopuspak hijst om reclame te maken voor het maritieme museum waar zijn oma werkt, het Secret Sea Creatures Museum. Hij blijkt veel van de zee en zeedieren te weten en leert Lena van alles daarover, waaronder de nodige feiten die passen bij haar overtuiging. Er zijn tien miljoen onontdekte zeewezens, vertelt hij onder andere, en door de klimaatopwarming migreren vreemde tropische zeedieren soms tot aan de koude Noordzee. Het is dus allesbehalve ondenkbaar dat er een onontdekt zeemonster in de Spuikom van Oostende aanwezig is. Het is een waarheid die Lena graag hoort. Maar er is een ook andere waarheid die ze zich langzaamaan eigen zal moeten maken.
Reddingsboei
Het zeemonster en het natuurverschijnsel ‘zeevonk’ spelen een belangrijke symbolische rol in het rouwproces van Lena. De dood van haar vader is een monster en ze ziet het zeevonkmonster ‘ten langen leste in de ogen’. Een jaar na haar vaders dood ziet ze tijdens een nachtelijke strandwandeling het magische natuurverschijnsel zeevonk, de ‘blauwe sterretjes’, ook wel het Noorderlicht van de Noordzee, voor het eerst zelf in het echt. Over haar vader realiseert ze zich dan: ‘Je bent niet meer zichtbaar, maar je bent er wel.’ Het gezin is weer één geheel geworden ‘met een heel groot gat in het midden. Zoals een reddingsboei’.
Tegelijkertijd met het uitkomen van dit boek is er een film onder dezelfde titel verschenen. De film is gemaakt door de broer van de schrijfster. In haar Dankwoord legt de schrijfster uit dat zij zelf op jonge leeftijd haar vader verloor en hoe films en boeken of muziek hebben geholpen tegen ‘een verdrinkingsdood in verdriet’. Zeevonk is zo’n boek dat kan helpen. Het is een goed geschreven jeugdroman, een boek dat verbeelding ruimte geeft, een spannend boek én een boek over vriendschap, ontluikende liefde en klimaatopwarming.
