Wandert wil niets liever dan artiest worden, net als zijn vader, die pianist is. Het probleem is echter dat zijn vader dat niet wil. Sterker nog, hij mag van hem niet eens een instrument leren bespelen. Daar laat Wandert zich niet door uit het veld slaan. Hij verzint verhalen, speelt luchtpiano en tapdanst zich een weg naar zijn eerste echte optreden in het circus.
Wandert is een origineel en vrolijk verhaal over een jongen die zijn eigen keuzes leert maken. Het boek begint op het moment dat Wandert ontdekt dat hij artiest wil worden. Hij geeft op een gewone middag een onverwachte vensterbankvoorstelling van ‘de rokende man’ aan langswandelende mensen, die blijven staan en applaudisseren. Dat voelt zo goed; hij kan nergens anders meer aan denken en vraagt zijn vader hem in te wijden in het artiestenbestaan. Hij is immers zelf artiest, met een heuse Italiaanse artiestennaam: Ladinie. Maar nee. ‘Mijn vader schudde zijn hoofd. ‘Geloof me jongen, artiest zijn is geen pretje.’ Ik wist niet goed wat hij met dit antwoord bedoelde. Hij had een geweldig leven. Muziek maken, zingen en toneelspelen. Aandacht van iedereen. Dat wilde ik ook.’ Zijn vader is onverbiddelijk: hij wil niets over horen en vanaf dat moment wordt Wanderts artiestenwens zijn grote geheim.
Eigengereide gehoorzaamheid
Deze teleurstelling leidt bij Wandert tot de gedachte: dan doe ik het zelf wel. Hiervoor maakt hij gebruik van de mensen en dieren om hem heen, zoals zijn tante die bij de bioscoop werkt, zijn hond Beer en de circusdirecteur, meneer Toni. Hij gaat naar de film om te leren kussen, hij tapdanst op de schoenen van zijn moeder, hij studeert een act in met Beer en hij zorgt zelf voor publiek. Ook al wordt niet duidelijk waarom zijn vader niet wil dat Wandert artiest wordt, het zorgt wel voor een geloofwaardige aanleiding voor Wanderts ongehoorzaamheid.
Wanderts ouders hebben het druk met kibbelen en hun dagelijkse bezigheden. Dus zoekt Wandert zijn eigen weg, met spontane invallen en naïeve gedachten. De zoektocht van Wandert leidt hem uiteindelijk naar meneer Toni, de circusdirecteur. Bij deze man gaat Wandert echt ‘op sollicitatie’ in een geleend jasje van zijn vader. Tijdens het sollicitatiegesprek merkt Wandert dat hij zich groot genoeg voelt om zijn eigen keuzes te maken. Met succes, want de circusdirecteur belooft hem zijn eerste echte optreden.
Ondanks het gekibbel tussen zijn vader en moeder is Wandert best gelukkig. Dat komt niet in de laatste plaats door zijn moeder. Zij zorgt in het verhaal voor de nodige vrolijkheid. Zo gebruikt ze veel zelfbedachte woorden en grappige oneliners. ‘Ik ben ziek,’ zei ik, omdat ik natuurlijk niet kon doen alsof ik beter was. ‘Wat heb je’?’ vroeg Frans. ‘Hij heeft de melancholitis,’ zei mijn moeder. ‘De wat?’ zei Frans. ‘Ziek van de luie piek,’ zei mijn moeder en lachte er heel hard bij.’ Ondanks al haar vrolijkheid lijdt Wanderts moeder wel. Zij is als de dood om Ladinie kwijt te raken aan een andere vrouw. Dit wordt echter nooit zwaar of complex, doordat ze alles oplost met een grap of een gekke opmerking.
Autobiografisch
Wandert is gebaseerd op de jeugd van de vader van de schrijfster, Yvonne Jagtenberg. Hij groeide op in de jaren vijftig in een creatief en onconventioneel gezin in Amsterdam. Dit is ook de setting Wandert. Zo is het geloof bij Wandert thuis niet belangrijk, wat in die tijd ongebruikelijk was. Als hij van de Montessorischool naar de Finse school gaat, komt hij erachter dat de kinderen op zijn nieuwe school in de Heer geloven. ‘Ach,’ zei mijn moeder, ‘de één gelooft in God. Een ander in zichzelf.’ Ook is zijn moeder anders dan de meeste moeders van zijn vriendjes: zij vult haar dagen niet met huishouden en koken, maar ze is ‘een echte dame’. Zij is op Ladinie gevallen, omdat hij geen ‘dooievisjesvreter’ is: een man met een vaste baan die elke dag naar kantoor gaat. Met Wandert zet Yvonne Jagtenberg een mooi portret van haar vader neer.
Yvonne Jagtenberg is onder andere bekend van de boeken over Balotje, een eigenzinnig klein meisje dat grappige avonturen beleeft. Hierin speelt de schrijfster met taal en verzint ze woorden als ‘zere-knie-beer’ en ‘zomaar-een-keer-gekregen-beer’. Balotjes avonturen komen voort uit haar ongeremde, originele en verkennende kinderziel. Zowel het creatieve taalgebruik als de originele gedachten van haar personage zijn terug te vinden in Wandert.
Dit wervelende vrolijke verhaal over het volgen van je eigen pad is een echte aanrader voor jong en oud. De schrijfster is er goed in geslaagd om zich in de gedachten te verplaatsen van een jongen met een droom. Door het beeldende taalgebruik is het een feest om met Wandert door Amsterdam te dolen. Of om naar een voorstelling van hem te kijken in het huis met de kamer-en-suite vol platen en pianomuziek. Een prachtig boek
